मिति : २०६४ जेठ ९ गते ।
स्थान : जिल्ला प्रहरी परिसर काठमाडौँ (हनुमानढोका)
समय : रातको ८ः३० बजे ।

रातको ८ बजे उप्रेती थरका ड्युटी अफिसरलाई एउटा चिर्कटो आयो । लागुऔषध खैरो हिरोइनसहित पक्राउ परेका भारतीय नागरिक असरफ आलम हनुमानढोकाको प्रहरी हिरासतमा थिए । हिरासतमा रहेका आलमलाई इन्सपेक्टर साहेबले लिएर आउनु भन्नुभएको छ भनेर प्रहरी जवान विरवलराय यादवले ड्युटी अफिसरलाई चिट दिए ।

प्रहरीकै पोसाकमा रहेका प्रहरी जवानले चिट ल्याएपछि हस्ताक्षरसम्म नहेरी ड्युटी अफिसरले असरफ आलमलाई ती प्रहरी जवानको जिम्मा लगाएर इन्सपेक्टर साहेबको कार्यकक्षतिर पठाइदिए । असरफ आलमलाई इन्सपेक्टरको कार्यकक्षमा पठाउँदा हतकडी नै लगाएर पठाइएको थियो ।

तर हिरासतमा रहेका असरफ आलमलाई लामो समयसम्म पनि फिर्ता नल्याएपछि शङ्का लागेर ड्युटीमा रहेका प्रहरीहरु इन्सपेक्टरको कार्यकक्षमा गए । प्रहरी जवानले जुन इन्सपेक्टरको नाम लिएका थिए, उनी थिए तत्कालीन समयमा इन्सपेक्टर रहेका प्रजित केसी । तर असरफलाई प्रजित केसीले बोलाएकै थिएनन् । उनी त त्यस दिन ४ बजे नै घर गइसकेका थिए ।

त्यसपछि ती प्रहरी जवान र असरफको खोजी भयो । प्रहरी कार्यालयकै एउटा कुनामा प्रहरी जवान विरवलराय यादवको प्रहरी पोसाक र असरफ आलमलाई लगाइएको हतकडी फेला प¥यो तर उनीहरु भने फेला परेनन् ।

त्यसलगत्तै व्यापक खोजी भए पनि उनीहरु कहीँ फेला परेनन् । प्रहरी जवान यादवले नै खैरो हिरोइनको कारोबारी आलमलाई भगाएको पुष्टि भयो । साविकको पथरावुधाराम–३, रौतहटस्थित यादवको घर–ठेगानामा पनि प्रहरी पटकपटक पुग्यो, तर न यादव फेला परे, न असरफ । त्यसपछि प्रहरीले यादवसहितलाई फरारको सूचीमा राखी प्रतिवेदन तयार पा¥यो । असरफलाई लागूऔषधकै फरार प्रतिवादी बनाइ मुद्दा दायर ग¥यो भने यादवको हकमा कारागार ऐन अन्तर्गत मुद्दा चल्ने भनी फरारको सूचीमा राखियो ।

१६ वर्ष अगाडिको उक्त घटनापछि धेरै खोजी गरिए पनि विरवलराय यादव फेला परेनन् । प्रहरीलाई यादव भारतमा रहेको सूचना आए पनि उनी कहाँ छन् र के गर्दैछन् भन्ने थाहा थिएन । यद्यपि प्रहरीले उनको खोजी जारी राखेको थियो ।

करिब ३ महिना अगाडि काठमाडौँ उपत्यका अपराध अनुसन्धान कार्यालयका डीएसपी अनिल घिमिरेलाई १६ वर्षअघि प्रहरी हिरासतबाटै लागूऔषध कारोबारी भगाउने प्रहरी जवान भारतको कोलकातामा ट्याक्सी चलाएर बसिरहेका छन् भन्ने सूचना आयो । त्यतिमात्रै होइन, उनले भारतको रासन कार्ड, भोटर कार्ड आदि सबै लिएर भारतीय नागरिक नै बनिसकेका छन् र उनको ९ वटा ट्याक्सी छ भन्ने सूचना थियो । सूचना आए पनि ती व्यक्ति विरवलराय यादव नै हुन् कि होइनन् र असरफलाई भगाउने तत्कालीन प्रहरी जवान नै हुन् कि होइनन् भन्ने थाहा थिएन ।

त्यसपछि डीएसपी घिमिरेले कोलाकातामै एक सुराकी परिचालन गरे र यादवको जानकारी बटुले । एक यात्रु वा भ्लगरको रुपमा पुगेका सुराकीले यादवको फोटो र भिडियो खिचे । यादवसँग कुराकानी गरे र उनको नेपालस्थित ठेगानासमेत पत्ता लगाए ।

यादवले आफ्नो नेपालको ठेगाना सबै बताएपछि भेरिफाइ गर्दा फोटोमा देखिएका व्यक्ति, नेपालको ठेगाना र कोलकातामा ट्याक्सी चलाउने विरवलराय यादव एकै भएको पत्ता लाग्यो । तर उनलाई नेपाल ल्याउन भने सहज थिएन ।

भारतको भोटरकार्ड र आधारकार्ड भएका आरोपीलाई नेपाल ल्याउन सहज थिएन । प्रहरीले यादवलाई पक्राउ गर्न भारतीय प्रहरीको सहयोग माग्यो । भारतीय प्रहरीको सहयोगमा उनलाई कोलकात्ताबाट नेपाल ल्याएर सार्वजनिक गरिएको छ । माघ ११ मा उनलाई झापा हुँदै काठमाडौँ ल्याइएको हो । पक्राउ पर्दा उनी ट्याक्सी चालकको पोसाकमा थिए ।

१० लाखको उधारो सम्झौतामा भगाइएको थियो आलमलाई

शुक्रबार काठमाडौँ उपत्यका अपराध अनुसन्धान कार्यालयमा यादवलाई सार्वजनिक गर्ने कार्यक्रम थियो । बिहान ११ः३० बजे पत्रकार सम्मेलन गरी सार्वजनिक गर्ने तयारी हुँदै गर्दा भगौडा प्रहरी जवान विरवलराय यादव महाशाखाकै प्रहरीसँग रमाइलो कुराकानी गरिरहेका थिए । प्रहरीको कर्मचारी हो भन्नेबित्तिकै उनी तन्किएर जय नेपाल गर्थे र त्यसबेलाको किस्सा सुनाइरहन्थे ।

कुराकानीमा प्रहरी कर्मचारीले असरफ आलमलाई किन भगाएको र के कति शर्तमा भगाइएको हो भनी प्रश्न गरेका थिए । जवाफमा यादवले आलमले पैसा दिने लोभ देखाएपछि भाग्नमा सहयोग गरेको बताए । यद्यपि उधारो सहमति गरेर विश्वासमा परी भागेको उनले बताए ।

यादवको भनाइ उनकै शब्दमा:

– असरफ आलम लगायतका व्यक्तिहरु खैरो हिरोइनको कारोबारमा पक्राउ परेका थिए । ड्युटीमै रहँदा आलमसँग चिनजान भयो । आलमले आफूलाई भगाइदिएमा ठुलो रकम दिने कुरा गरे । सुरुमा मैले एक करोडबाट डिल गर्न सुरु गरेँ । त्यसो गर्दा ३० लाख रुपैयाँसम्म आउँछ होला भन्ने लागेको थियो । तर अन्तिममा १० लाख रुपैयाँ दिने कुरा भयो । तर त्यो पैसा भारत पुगेपछि मात्रै पाउने भन्यो । मैले पनि विश्वासमा परेर सहयोग गर्ने भनेँ ।

–योजना अनुसार मैले हिरासतमा रहेका आलमलाई इन्सपेक्टर साहेबले बोलाउनु भएको छ भनी एउटा चिट दिएँ । चिटमा इन्सपेक्टरको नाम लेखेँ र हस्ताक्षर गरेँ । तर त्यहाँ हस्ताक्षर हेर्ने चलन थिएन । प्रहरीले नै बोलाएपछि ड्युटी अफिसरले हतकडीसमेत लगाइ असरफ आलमलाई बाहिर निकालिदिए । अनि मैले नै असरफ आलमलाई लिएर इन्सपेक्टर प्रजित केसीको कार्यकक्षतिर लगेँ ।

–तर इन्सपेक्टरले बोलाएको नभइ भगाउने योजनामात्रै थियो । मैले उसको हतकडी खोलिदिएँ र मैले पनि प्रहरीको ड्रेस खोलेर त्यहीँ सुकाएको साथीको कपडा लगाएँ । अनि प्रहरीको आँखा छलेर आलमलाई भगाएर आफू पनि निस्किएँ । सुरुमा मेरो योजना आलमलाई सीमासम्म पु¥याएर ऊसँग पैसा लिएर फर्कने भन्ने थियो । किनभने पहिले यसैगरी थुनुवा भगाएका एक जनाको पछि जागिर जोडिएको थियो र लामो समयपछि एकमुष्ट पैसा आएको थियो ।

–म र आलम बसमा चढेर भारततर्फ जाँदै गर्दा बसमा अमिताभ बच्चनको फिल्म चलिरहेको थियो । त्यहाँ प्रहरीले कैदीलाई भगाउँदा प्रहरीलाई पनि जेल चलान भएको देखेँ । त्यसपछि म पनि नफर्कने योजना बनाइ उतै बस्ने योजना बनाएँ । अनि आलमसँगै भारत भागेँ ।

–भारतमा आलमले १० लाख रुपैयाँ दिने भने पनि जम्मा ६ लाख २५ हजार रुपैयाँमात्रै दिए । मैले त्यो पैसाले दुई वटा पुरानो ट्याक्सी किनेँ र चलाउन थालेँ । पछि थप रकम माग्न आलमको घरमा पुगेको थिएँ । तर पैसाको हिसाबकिताब नमिलेर आलमले एक जनालाई मारेको भन्ने सुनेपछि मैले बाँकी पैसाको आश गरिनँ र म आफू पनि कोलाकाता गएर उतै ट्याक्सी चलाउन थालेँ ।

–मलाई कोलकातामा हुँदा पनि डरचाहिँ लागिरहन्थ्यो । स्थानीय प्रहरी देख्दा पनि डर लाग्थ्यो । उनीहरुलाई देख्दा पनि जय नेपाल भन्न मन लाग्थ्यो । म उनीहरुलाई देखेपछि तन्किएर जय नेपाल भन्ने पनि गर्दथेँ ।

–अहिले कोलकातामा मेरो ९ वटा ट्याक्सी छ । भोटर कार्ड, रासन कार्ड, ड्राइभिङ लाइसेन्स सबै भारतकै छ । उहाँहरु (नेपाल प्रहरी) गएर पक्रिएपछि थाहा पाइहालेँ तर पनि मलाई पक्राउ परेरै नेपाल आउन मन लाग्यो ।–     मैले गल्ती गरेको हो । अहिले त्यस्तो गर्न हुँदैनथ्यो भन्ने लाग्छ । तर गल्ती गरिसकेको कारण मैले सजाय भोग्नैपर्छ । सायद ३ वर्षसम्म कैद सजाय हुन्छ होला । त्यो सजाय भोगेर म नेपालमै बस्ने योजनामा छु ।

त्यसलगत्तै प्रहरीले पत्रकार सम्मेलन ग¥यो । पत्रकार सम्मेलनमा पनि यादव आफैँ अगाडि सरेर बोल्न तम्सिए । आफूले गल्ती गरेको कारण सजाय भोग्न तयार रहेको उनले बताए ।

यादवले भने, ‘१६ वर्षपछि त उहाँहरुले छोड्नुभएन र भारतदेखि ल्याउनुभयो भनेपछि गल्ती ग¥यो भने नेपाल पुलिसले नछाड्ने रहेछ ।’

रातोपाटि